کد مطلب:33994 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:154
«تالین لاجزاء القرآن یرتلون ترتیلبا. یحزنون به انفسهم و یستثیرون به دواء ذائهم. فاذا مروا بایه فیها تشویق ركنوا الیها طمعا و تطلعت نفوسهم الیها شوقا و ظنوا انها نصب اعینهم. و اذا مروا بایه فیها تخویف اصغوا الیها مسامع قلوبهم و ظنوا ان زفیر جهنم و شهیقها فی اصول آذانهم.»[1]. [صفحه 208] قرآن را جزء جزء با تامل و درنگ بر زبان دارند و با خواندن آن اندوهبارند و در آن اندوه داوری درد خود را به دست می آرند. و اگر به آیه ای گذشتند كه تشویقی در آن است، به طمع بیارمند و جانهایشان چنان از شوق برآید كه گجویی دیده هایشان بدان نگران است و اگر آیه ای را خواندند كهدر آن بیم دادنی است، گوش دلهای خویش بدان نهند، آن سان كه پنداری بانگ برآمدن و فروشدن آتش دوزخ را می شنوند.
امیرمومنان علی (ع) در توصیف نسبت پرواپیشگان- كه به كمال تربیت دست یافته اند- با قرآن فرموده است:
صفحه 208.